Hoe heb je Gerrie leren kennen?
Wij waren 15,16 jaar dat we met elkaar gingen. We kennen elkaar van school.
Gerrie voetbalde altijd, hij is profvoetballer geworden, vanaf zijn 19e. Toen zijn we getrouwd, hij ging voetballen en ik bleef thuis met kleine kinderen en ik ben flink gaan leren.

Wat ben je gaan leren?
Ik begon met het halen van mijn middenstandsdiploma en daarna horeca papieren, al met het idee dat als Gerrie ooit zou stoppen met voetballen, we dan misschien daarna samen iets konden gaan doen.

Ik heb 7 jaar als serveerster bij Windkracht 4 gewerkt in Kinderdijk, bij de molens. Daarna konden we een Partycentrum overnemen in Krimpen aan de IJssel en dat heb ik samen met mijn man Gerrie gedaan. Gerrie deed de boekhouding en ik runde het bedrijf met 15 personeelsleden. In dat partycentrum was er mogelijkheid voor vergaderingen, bruiloften en partijen. We hadden een kok, alles erop en eraan. Dat hebben we tien jaar gedaan.

Hoe kwamen jullie aan dit partycentrum?
Gerrie kon niet meer voetballen door een knie blessure. En toen kwam het partycentrum op ons pad. Gerrie was aan het werk bij een projectstofferingbedrijf en zijn baas had een vriend en die had het partycentrum te koop. Die vriend had gevraagd: ‘Is dat niet iets voor Ida?’ Toen zijn we gaan praten en zijn we ermee begonnen.

Toen we zeven jaar bezig waren, zeiden we tegen elkaar:´Wat gaan we nu eens doen?’
‘Laten we naar Spanje gaan en daar iets beginnen!’

Na 10 jaar Partycentrum heb ik nog een paar jaar met veel plezier bij Grand Cafe Buena Vista gewerkt in Kinderdijk en intussen waren Gerrie en ik bezig om iets in Spanje te zoeken.

Waarom Spanje?
Het weer, lekker buiten leven.

Ging je altijd op vakantie naar Spanje?
Tuurlijk zijn we er wel eens geweest met de kinderen, maar niet vaak… Ja, we zijn een keertje naar Gran Canaria geweest. En we hebben een paar keer in Spanje gekampeerd.

Maar iemand moet toch met het idee gekomen zijn om naar Spanje te gaan, hoe kwam dat dan?
Dat komt door onze enthousiaste zoon en dochter, die zaten vaak te zoeken op internet: ‘O pa, ma dit is leuk, daar moet je eens gaan kijken!’ en dan boekten we een ticket en dan gingen we kijken of het wat was.

En dat waren dan horeca-bedrijven waar jullie naar gingen kijken?
Ja, we zijn best een tijd in Benalmádena bezig geweest, maar dat lukte niet. En daarna in Torrox Costa, maar dat werd voor onze neus weggekocht. We wilde per se op de eerste lijn, aan het strand.

En toen waren we in Sevilla en belde onze zoon:’Jullie moeten een afspraak maken, want in Estepona staat iets te koop.’ Dat kwam net goed uit, want we moesten toch terug naar het vliegveld in Malaga.

Toen we daar aankwamen zaten we op het terras bij Oliveri en we dachten:’Goh, wat komt dit bekend voor!’ en wat bleek: we waren daar tien jaar geleden ook al mee bezig geweest, in 2010. Maar toen zag het er slecht en onverzorgd uit en bestond Oliveri nog niet. En nu kwamen we kijken naar een pand twee deuren verder. Het was natuurlijk een grote beslissing, maar tegelijkertijd dachten we: ‘We zijn ook al rond de vijftig, anders wordt het nooit wat!’ en zijn we de aankoop aangegaan. Niet teveel nadenken, gewoon doen. We waren het er allebei over eens. En de kinderen ook.

Iedereen zegt dat het echt wel een jaar duurt voordat je alles goed op orde hebt. Nou, dat klopt wel, we hebben veel problemen gehad, met vergunningen onder andere, dat was echt wel zwaar. Gelukkig hadden we goede hulp van de mensen om ons heen.

Wanneer kwamen jullie naar Estepona?
We zijn hier komen wonen op 1 januari 2018.

De lokatie van restaurant Sem’s is natuurlijk prachtig aan het strand!
Ja, zeker, maar we zijn wel heel erg afhankelijk van het weer. Mensen kunnen ook binnen zitten als het slecht weer is, maar het gaat voornamelijk toch om het buiten zitten.

Dus toen je thuis studeerde heb je al je horeca-papieren gehaald. Voor Gerrie was dat niet meer nodig?
Nee, die hoefde alleen de Sociale Hygiene te halen, maar dat stelt niet veel voor.

Vond Gerrie het leuk om te werken in de horeca?
Ja, in het partycentrum deed hij de boekhouding en het onderhoud en stond hij achter de bar.

Vind jij werk in de horeca leuk?
Ja, ik vind het heel leuk, en ontmoet allerlei soorten mensen maar ook heel erg vermoeiend. Maar ja, dat is normaal he?

Waar ben je het meest trots op?
Dat we na alle problemen die we gehad hebben, het toch nog op een rijtje hebben kunnen zetten en dat we het volgehouden hebben! We hebben centjes kunnen verdienen, een buffertje gemaakt, we hebben Asta en Ruud, onze personeelsleden waar we heel erg blij mee zijn, maar nu gebeurt dit… De Corona-crisis.

We hebben zoveel problemen gehad en dan denk ik.’Eindelijk! We komen er weer bovenop.’ En dan gebeurt dit… Dus eigenlijk beginnen we straks weer van vooraf aan. En de grote vraag is natuurlijk: gaan de toeristen nog komen?! Gaan we het bolwerken? We gaan het zien… Maar we zijn wel knokkers. Ik was 13 kilo afgevallen het eerste jaar en Gerrie 6 kilo, van alle stress. En nu is het maar afwachten of we het weer op de rit krijgen.

Hoe besteden jullie de woensdag, jullie vrije dag?
Nou, soms moeten we papieren wegbrengen naar de accountant en je moet wel eens dingetjes halen voor de zaak, maar over het algemeen hebben we afgesproken dat we dan meteen iets gaan bezoeken, zoals Tarifa, of naar dat zwavelmeertje bij Casares, de ´baños de la Hedionda´. We proberen op zo’n manier toch nog wat te zien, want we hebben natuurlijk nooit ergens tijd voor.

Wat zijn je hobby’s?
Ik zou heel graag naar de fitness willen, maar daar heb ik natuurlijk geen tijd voor. Maar in de zomer zwemmen we wel in het zwembad van onze urbanisatie (Valle Romano) als we ’s avonds thuis komen of op woensdag. In de winter gaan we om acht uur van huis en zijn we pas om acht uur thuis, want we moeten nog schoonmaken ook, dan heb je geen tijd meer voor andere dingen. Soms gaan we wel uit eten met anderen.

Ik heb bij Callebaut in Zundert scholing gedaan chocolade maken en ik dacht:’Als ik het dan minder druk heb in de winter, dan kan ik wel bonbons maken en verkopen!’, maar ik heb het nooit rustig gehad… Het is altijd druk.
Er gaat ook een hoop tijd en geduld in zitten, wel jammer, want ik heb alle spullen staan. En ik kan hele mooie chocolaatjes maken…

Jullie zijn inderdaad vaak erg druk…
Jazeker, we hebben een goede aanloop van mensen en we hebben ook veel vaste klanten.

Komt er ook nog veel bezoek uit Nederland?
Ja, veel vrienden, kennissen en familie komen langs en soms ook onverwachts, maar ze slapen altijd ergens anders. Natuurlijk maken we altijd tijd om met onze vrienden en kennissen uit eten te gaan.

Spreek je Spaans?
Een klein beetje, ‘horeca Spaans’, je weet wel: ‘Buen provecho’ enzo…

Hoe heb je het geleerd?
Woordjes leren en goed naar de mensen luisteren en via Asta natuurlijk, onze serveerster. Vroeger heb ik wel cursussen gevolgd rond 2004, maar de praktijk is toch wel heel anders dan in theorie. Hier spreken ze ook heel plat Spaans: Andalusisch. Het blijft wel heel moeilijk, maar ik doe er alles aan. Ik wil wel, maar mijn hersens haken af.

Heb je al vrienden gemaakt in Estepona?
Moet je luisteren, ik ken heel veel mensen, via het terras en die nodigen ons uit, maar ik zeg je eerlijk: ik heb er de fut niet voor. Wij komen ´s avonds om 9 uur thuis, waar heb je dan nog zin in? En we werken 6 dagen in de week. Het komt er gewoon niet van.
We kennen heel veel mensen uit veel verschillende landen. Soms eten we nog wel eens samen…

En jullie hebben veel contact met jullie kinderen, waarschijnlijk via Skype of zo?
Ja, altijd. We spelen Rummikub online met z’n allen. En onze kinderen komen ook af en toe hierheen.

Komen er voornamelijk Nederlanders bij Sem’s?
Nee, heel veel Scandinaviërs, Schotten, Ieren, Spanjaarden, de laatste tijd ook veel Amerikanen en Canadezen, Zwitsers en Fransen. Ik vind het altijd leuk om met de gasten te praten, soms komen ze gewoon van een dorp verder dan waar wij vandaan kwamen, de wereld is zo klein.

Was dat de bedoeling, die gemengde klantenkring, of hadden jullie gemikt op Nederlanders?
Nee, ik vind het juist leuk als het een mix is, allerlei soorten mensen. En iedereen spreekt Engels… en de mensen komen ook terug, dat valt wel op. Heel leuk!
Iedere donderdag komen de ‘Chatty Crafters’ handwerken en iedereen is welkom om 11 uur, het is voor alle nationaliteiten!

Vertel eens wat over jullie personeel?
Heleen onze voormalige kokkin die meegekomen was uit Nederland (voormalige collega bij Buena Vista) heeft geholpen met het opzetten van Sem’s, maar zijn is jammer genoeg naar 1 jaar terug gegaan naar Nederland en nu zijn we verder gegaan met Ruud hij werkt sinds februari 2019 bij ons als kok en Asta is onze serveerster vanaf het begin. We zijn super blij met ze!

Wat vind je het leukst aan Estepona?
Nou ja, het is niet zo groot! De straatjes zijn leuk, de plantjes, de bloemetjes, het is niet massaal.
Geen massatoerisme, er komen ook veel dagjes mensen naar Estepona.

Wat zijn je favoriete restaurants in Estepona?
Wij gaan altijd naar La Galería en naar Sur, maar ook bij Bar ‘T in de haven, dat Belgische restaurant. Ben je wel eens in dat mini-cafeetje geweest: Raffles, dat is zo leuk!

Heb je nog tips voor leuke uitjes?
Nee joh, ik wil zelf tips krijgen.

Ga je nog op vakantie?
Als ik ooit nog eens de tijd krijg om op vakantie te gaan, ga ik wel in Spanje op vakantie, dan ga ik niet naar Nederland!

Maar gaan jullie nog wel eens naar Nederland?
Ja, ik heb nog een moeder van 90 jaar oud in een tehuis en broers en een zus en de kinderen natuurlijk.

Hebben jullie nog boeken en films waar jullie van houden?
Boeken lezen we niet, want dan vallen we in slaap en we houden eigenlijk van alle soorten films, we hebben onlangs genoten van Penoza.

Dus jullie kijken nog wel echt Nederlandse televisie?
Ja, sorry! En Gerrie kijkt nog wel eens voetbal… Niet overdreven veel hoor.

Waar irriteer je je aan in Estepona?
Dat mensen alles maar op de grond laten vallen en dat mensen hun hondje laten pissen tegen ons bord en dan gewoon doorlopen, zonder er even water over heen te gooien. En het niet kunnen parkeren en dat terwijl er zo’n grote parkeergarage is, maak die dan goedkoper! Zodat iedereen normaal kan parkeren. Dat is echt een slechte eigenschap van Estepona. Daar mag wel eens iets aan gebeuren. Het moet geen €15 per dag kosten natuurlijk!

Hoe gaat het met jou in de lockdown?
Maken we ons al zorgen, Gerrie? Ja, wel een beetje he? We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, maar we hopen dat we financieel een beetje bijgestaan worden door de overheid. En dat we straks weer open kunnen en ons hoofd boven water kunnen houden. We leren nu een beetje Spaans, in de lockdown en we zijn aan het fietsen op de hometrainer. Meer kan je niet doen…, Ik hoop dat het met Asta en Ruud ook goed gaat. Het zal straks wel zwaar worden om weer te werken, dit thuiszitten is natuurlijk niet bevorderlijk voor de conditie. We gaan laat naar bed en staan laat op nu. Maar dat heeft iedereen denk ik. Iedereen zit in een ander ritme en straks wordt alles moeilijk.

Wat zijn de plannen?
Om nog een paar jaar zo lekker door te gaan en het weer goed op te bouwen. En misschien komt er dan wel weer een andere uitdaging op ons pad. Maar het is nog te vroeg om te zeggen:’Daar wil ik zijn over vijf jaar!’

Heb je nog een droom, een reis die je wilt maken?
Ja, ooit in mijn leven wel, maar dan moeten we wel gezond blijven, dan zou ik met een campertje rond willen trekken. Niet alleen in Spanje. Maar dan moeten we wel financieel vrij zijn. In Spanje wonen en geld verdienen, dat valt niet mee, dat is geen vetpot. We kijken niet te ver vooruit. Je ziet het nu, met die Corona, er is elke keer wel weer wat. het belangrijkste is onze gezondheid en die van de kinderen.