Wat deed je in Nederland?
Ik heb nooit echt geweten wat ik wilde, ik heb bij Schoevers een eenjarige secretaresse-opleiding gevolgd, duidelijk en gericht. Daarna ben ik vooral administratief en veel receptie werk gaan doen, bijvoorbeeld bij een opleidingsinstituut en een groothandel in kleding, dat vond ik erg leuk, want ik hou van kleding en mode.

Okee, laten we beginnen bij het begin: hoe heb je Michel leren kennen?
Ik heb hem leren kennen toen ik 30 jaar was, ik werkte bij een technische handelsonderneming in Venlo, daar deed ik de correspondentie en de receptie. Michel was daar technisch adviseur op het gebied van grote verwarmingen, zoals voor kerken, hangars, viptribunes van voetbalstadia. Hij maakte allerlei berekeningen en ik was de Miep op kantoor, ik maakte de afspraken, de offertes. Ik was single en Michels relatie ging voorbij. Wij waren in het begin alleen vrienden, een drankje na het werk en zo, pas later begon er iets te bloeien. Michel kwam oorspronkelijk uit Rotterdam, maar woonde in die tijd in Cuijk op een woonboot met een vriend, erg koud in de winter, dus hij was altijd bij mij in Venlo. We hebben daar nog ongeveer een jaar samengewoond en toen zijn we gaan reizen. Ik had altijd al zoiets van: ’Is dit het leven?!’, ik ben niet een type voor huisje-boompje-beestje, ik bedoel ik vind het nu heerlijk dat ik gesetteld ben, maar toen moest ik niet denken aan een huis kopen, kinderen etc….  Ik stelde voor om een reis te gaan maken en daar stond Michel meteen voor open. We hebben er goed over nagedacht, we namen allebei ontslag en sloegen onze spullen op.

Waar ging jullie reis naar toe?
We zijn eerst 2 maanden naar Thailand gegaan, toen 6 maanden naar Australië, daarna nog 3 maanden naar Nieuw-Zeeland. Van daaruit zijn we een maand op Bali geweest. Tijdens de reis in Australië ben ik sieraden gaan maken van schelpjes en zaden. Michel deed aan macramé, knopen met touwen. Daar hebben we eigenlijk van geleefd, dat ging eigenlijk heel gemakkelijk! Zo reisden we ook… ‘Nou, we willen van Broome naar Perth, dat is zoveel kilometer, redden we dat?’ Dan kochten we een magazine met daarin alle markten en festivals die overal waren en dan boekten we die. Dan wisten we: volgend weekend staan we daar, dus moeten we weer ‘stock’ maken! Dus wij zaten op de mooiste plekken sieraden te maken.

Welke steden vonden jullie het allerleukst in Australië?
We verloren ons hart aan de westkust. We houden niet van de stad, dus de steden hebben we gemeden. Broome, 80-mile beach zijn echt fantastisch, de kust is mooi, hele stukken waar je geen mens tegenkomt, maar wel veel dieren. Je zet je auto aan het strand, doet de deur open… de beste tijd van mijn leven!
We wilden dat graag onze reis verlengen, maar in die tijd was daar de ‘Bali-bom’. Het was niet verstandig om te blijven. Dus we keerden terug naar Nederland, maar we dachten al vrij snel: ’Wat doen we hier?!’ We hadden nog spaargeld over toen we terugkwamen van onze reis.

Wat zijn jullie gaan doen na die reis?
We hebben een hele oude camper gekocht, zo leuk! En daarmee hebben we negen maanden door Europa gereisd: door Duitsland, Tsjechië, Hongarije, Italië, Frankrijk en Spanje tot aan Portugal.

Heb je tijdens die reis ook sieraden gemaakt?
Ja, ik ging daarmee door en overal verkocht ik ze dan weer op markten.
Michels broer woonde toen in Sabinillas en daar zijn we 3 maanden gebleven. Michel werkte eventjes bij zijn broer in het restaurant en ik stond op zondag daar op de paseo (boulevard) mijn sieraden te verkopen, dat mocht toen nog gewoon. Weet je wat het is: zoveel heb je niet nodig om van te leven. Je hebt geld nodig voor benzine en voor eten en dat kun je zo duur maken als je wilt… We sliepen af en toe op een camping en we douchten hier en daar…

En toen weer terug naar Nederland?
Ja. Maar eenmaal in Nederland zeiden we tegen elkaar: ´We hadden nooit terug moeten gaan!’ Michel is toch weer bij zijn vroegere werkgever gaan werken in de verwarmingsindustrie, maar de winters in Nederland werden steeds warmer en dus was er minder werk voor Michel. Ik ben toen nog heel even assistente bedrijfsleider geweest in een kledingwinkel in Venlo. Maar het bleef kriebelen, ik kon niet meer tussen vier muren zijn. Na een half jaar verloor Michel zijn baan en toen was hij er ook klaar mee. Hij wilde meer met zijn handen werken, hij was vroeger loodgieter. Zijn broer in Spanje zei: ’Waarom kom je niet naar Spanje?! Hier zitten ze te springen om goede vakmensen!’ Dus… Waarom niet? We hebben geen kinderen.

Naar Spanje
Michel vond een appartement in Estepona en hij heeft een tijd bij zijn broer gewerkt, in de bediening, om iets op te bouwen. Zijn broer heeft hem erg gesteund in die tijd. Michel deelde zijn kaartjes uit en kreeg het steeds drukker. We kwamen hier net voor de crisis, in 2007. Dat was ook wel spannend. We hebben het net gered. Maar dan moest de wasmachine ook niet kapotgaan of zo. Michel heeft toen zelfs twee, drie maanden in Engeland gewerkt, omdat hier niks te doen was. Maar toen hij terugkwam nam het werk gelukkig weer toe. En nu, net voor de Corona, had hij het drukker dan ooit. Te druk eigenlijk. En ik heb een aantal jaar geleden een winkeltje gehad in Sotogrande, maar dat was moeilijk als autónomo (ondernemer) met kleine prullaria. En twee jaar geleden heb ik een winkeltje gehad op Costa Natura, op het nudisten park. Ik werkte daar als serveerster in het restaurant. Vorig jaar heb ik ook nog een paar maanden bij Café de Theresa gewerkt. En nu ga ik weer een eigen winkeltje openen…

Wat wil je gaan verkopen in je winkeltje?
Mijn sieraden, kleding en decoratie voor in huis. Ik wil iets vrolijks creëren met heel veel kleur, mooie stukken. Ik hou van kleur. Maar wil ik het ook betaalbaar hebben. In maart ben ik naar Nederland gegaan om spullen in te kopen voor mijn winkeltje. Ik wilde per 1 mei opengaan, maar dat was een illusie! Door de Corona crisis heb ik mijn openingsvergunning nog niet kunnen aanvragen.

O dus je hebt al een plek?
Ja, in mijn huis! In het centrum. In Calle Mondejar, het straatje met de roze potjes. Het is een kleine ruimte, ik denk 20m², maar daar doe ik het er gewoon mee. Als autónomo moet je al een fiks bedrag per maand betalen (ongeveer €300), gelukkig hoef ik dan nu niet ook nog eens de huur te betalen. Daarom hebben we dit pand ook gekocht! Het woongedeelte is klaar en boven zijn we nog aan het verbouwen, daar willen we twee kamers gaan verhuren. Een B&B, maar zonder breakfast. Dat is eigenlijk ons pensioentje. We hopen dit eind van het jaar helemaal af te hebben.

Michel werkt toch voornamelijk als loodgieter? (Michel Plumbing)
Ja, Michel heeft gewoon twee gouden handen: boilers, badkamers, aansluitingen op keukens. En de werkzaamheden die hij niet kan of mag, besteedt hij uit andere vakmensen die hij door de jaren heen hier heeft leren kennen. (michelplumbing@hotmail.com)

Had je als kind al dit soort dromen? Dingen maken, reizen…
Nou nee, als kind wilde ik dierenarts worden, maar ik kan niet tegen dierenleed. Of iets in het toerisme. Tegenwoordig lijkt me bijvoorbeeld een receptie van een leuk hotel ook interessant… mensen helpen, oplossingen zoeken bij problemen. Als het maar iets is waar ik vrolijk van word, snap je?  Ik hou van gezelligheid en om onder de mensen te zijn, zonder negativiteit en gezeur.

Spreek je Spaans?
Ja, ik heb in de begintijd twee jaar samen met Michel privéles gehad van een Nederlandse dame. Maar Michel heeft niks met grammatica. Ze begrijpen hem overal. En van alle materialen die hij nodig heeft in zijn werk kent hij de Spaanse naam. Ik ben wel langer doorgegaan en mezelf veel aangeleerd. Ik woon in augustus alweer 13 jaar hier in Spanje, maar soms denk ik: ´Wat zeg ik toch allemaal?!´

Komen er nog veel vrienden over uit Nederland?
Ja, de eerste jaren moest ik wel een paar keer per maand op en neer naar Málaga. Maar dat wordt minder. Ik kan mijn vrienden nu op een half handje tellen, maar die blijven ook en dat is prima. Mensen komen en gaan in je leven. Voorheen, toen ik nog in Casares woonde bleef iedereen slapen, want ik had daar genoeg ruimte. En nu hebben we maar 1 slaapkamer, dus onze vrienden en familie moeten nu iets huren, dat vinden ze geen probleem.

Wat zijn je hobby’s?
Winkelen, een leuke film kijken, wandelen. Ik sport omdat het moet. Ik heb lang gesport bij Natural Fit in Estepona met een personal trainer, ik heb iemand nodig die me een schop onder mijn kont geeft, anders doe ik het niet. Zumba vind ik nog wel leuk, ik moet het weer oppakken.

Hoe kwam je van Casares Costa naar Estepona?
Ik ging steeds vaker naar Estepona, ik kon natuurlijk ook naar Sabinillas, maar Estepona trok me meer, ik ging hier koffietjes drinken. Ik vind Estepona supergezellig. Ook al zijn er veel buitenlanders, het is toch nog heel Spaans. Ik ben er gewoon verliefd op. We hadden nog spaarcentjes, dus we dachten: wat gaat het worden? We hebben diverse huizen bekeken in de omgeving maar dat was het allemaal niet… Michel had dit huis gevonden, een bouwval, ik was net in Nederland toen hij me een filmpje stuurde. Het huis voldeed aan onze eisen. Ik kon er mijn winkeltje beginnen en kamertjes verhuren. Ik wil graag iets doen voor mezelf, want ik vind het fijn om mijn eigen tijd in te delen.

Als je doet wat je leuk vindt ben je niet aan het werk toch?
Precies, kijk naar Michel. Die werkt iedere dag keihard, maar met een glimlach, niks is te veel… En dat moet je hebben. Je moet wel iets te bieden hebben, er hard voor werken in Spanje en je moet je onderscheiden. De laatste 4 jaar heeft Michel het poepie druk. Maar zo lang heeft het wel geduurd… Mond-tot-mondreclame is het allerbeste. Ik denk dat je met ambachtelijk werk het meest kans hebt op werk in Spanje, mits je goed bent in je werk en je afspraken nakomt!

Heb je al vrienden gemaakt hier in Estepona?
Ja, de goeie vriendinnen die ik hier heb zijn toch Nederlanders, maar ook Duitse, Belgische, Engelse. Spaanse heel weinig, dat komt toch vooral dat ik mezelf niet vertrouw met de taal. Hier in het straatje wonen veel ouderen, die mensen zijn zo lief en zo open voor ons. Je hoort wel eens van Estepona: ‘Het is maar afwachten met je buren, word je wel geaccepteerd als guiri?’ (vreemdeling uit Noord Europa), maar we worden hier zo leuk opgenomen door onze buren.

Aanpassen
In het begin, toen we aan het verbouwen waren kregen we wel commentaar toen we tijdens de siësta nog steeds lawaai maakten, want ja, wij doen niet aan siësta. Maar je past je aan, ‘s morgens lawaai maken en na twee uur niet meer. Ja, ik ben dolgelukkig hier, het is een heerlijk huis. We hebben geen kinderen, maar wel 3 poezen.

Verandering
Ik was toe aan verandering anders kak ik in. Als je me nu vraagt zullen we lekker op Ibiza gaan wonen of een reis maken? Ook leuk, maar ik heb geen zin in al het gedoe. Ook qua werk hou ik van verandering, als ik het een en ander kan, dan vind ik het al wel weer best, snap je? Ben ik alweer verveeld. Ik heb altijd wel 7 jaar of langer gewerkt bij bedrijven, meer omdat ik het dan gezellig vond.

Wat vind je het leukst aan Estepona?
De straatjes, de mensen, de gezelligheid, de terrasjes, een heerlijk strand en het Spaanse sfeertje natuurlijk.

Welk restaurants vind je het best?
We eten graag bij Sur, Tapa Thai in de haven, Galería, Galpón in Calle Caridad en in dezelfde straat vind ik ook Las Gitanillas erg leuk, echt Spaans, leuke mensen en ik kom heel graag bij het Bodegaatje hier en dan drink ik een vermouth preparado: een rode martini met een beetje gin en campari, dat vind ik zo leuk! Met een lekker tapaatje erbij. La Bulla doe ik liever met mijn vriendinnen. Ik wil nog veel meer uitproberen. Lekker eten en leuke mensen om me heen daar word ik blij van. Ik hou niet van opsmuk. O ja en wat ik ook heel lekker vind is Camurí in Laguna Village, dat is echt een favoriet. En met mijn voetjes in het zand bij een chiringuito (strandtent) eten, sangría… paella… heerlijk!

Ga je nog op vakantie? Of een weekendje weg?
Nou als er een weekendje in zit, mag ik de vlag al uithangen! Michel is natuurlijk veel te druk met zijn werk. En daar kan ik wel van balen, ik zou graag willen dat Michel meer tijd voor zichzelf nam. Maar ja, voor hem is het geen straf. Zijn werk is zijn hobby. Maar als we gaan, dan bijna altijd naar Tarifa. We zijn in september getrouwd en hebben als huwelijksreis een nachtje Tarifa gedaan.

Wat was dat dan? Opeens trouwen?
Eigenlijk was dat meer voor de papieren. We houden van elkaar, we zijn al 22 jaar samen. Het is meer voor later. En zeker toen we het huis kochten, was dat toch wel de beste beslissing. We zijn in Casares Costa getrouwd en mijn twee beste vriendinnen waren de getuigen. Om elf uur waren we getrouwd en twee uur later  waren we in Tarifa. Maar voor ons hoefde dat trouwen dus eigenlijk niet zo. Ik leef vandaag!’ zeg ik altijd, maar nu ik ouder word, begin ik er wel over na te denken. Mijn beste vriendin raakte haar man kwijt, 57 jaar. Dat zet je aan het denken…

Mijn motto:
Het leven is kort, dus ik wil het leukste eruit halen en zo denk ik ook over de mensen om me heen, ik kies voor mensen en dingen waar ik blij van word. Dat lukt me aardig. We hebben geen kinderen, dat was een bewuste keuze. We hebben onze poezen, ik lach me rot elke dag, altijd wat loos.

Welke boeken en films vind je leuk?
Ik kan me niet genoeg concentreren voor een boek, ik heb liever een tijdschrift zoals de Linda. Maar ik benijd mensen die heerlijk met een boek zitten. En films: ik hou van een leuk verhaal, of een thriller. En qua muziek: vooral Spaans en Nederlands, thuis zet ik vaak lounge muziek op. Zalig, lekker rustig.

Waar irriteer je je aan in Spanje?
Het dierenleed. Ik kan er niet tegen, het maakt me heel verdrietig. Gelukkig is daar bijvoorbeeld Animal in Need, in La Linea, deze organisatie was van Peter Koekebakker, hij is vorig jaar overleden. Vroeger hielden ze quiz avonden en ik doneerde dan iets om te winnen. Ik gooi ook mijn auto wel eens vol met hondenbrokken, kattenbak grit en dan breng ik dat langs. Daar zijn ze dan superblij mee. Maar ja, er zijn zoveel goede instellingen als deze…Helaas kan ik het niet echt aan om vrijwilligerswerk te doen bij asielen, want ik kom terug met een auto vol dieren…Het is een gebed zonder einde. Als ik het kon, zou ik ze morgen allemaal redden! Een finca kopen en vullen met heel veel katten! Fantastisch. Onze poezen komen ook allemaal van de straat, gedumpt…

Wat zijn je plannen?
Mijn winkel openen, ik heb nog geen idee wanneer het weer kan. Komen er nog toeristen? Hebben ze nog iets te besteden? Die flauwekul dat je niet eens op straat mag… Volgende maand is het virus er ook nog hoor. Als je geen gevaar wilt lopen, dan blijf je toch binnen? Je bent ook verantwoordelijk voor jezelf. Ik doe een boodschapje hier en daar, maar ik voel me een beetje verdoofd, het maakt me lui. Michel was heel blij dat hij weer kon werken, toch een beetje structuur. Maar goed, niet zeuren, we zijn gezond. De rest komt allemaal wel.